Laten we even eerlijk zijn: hormonale schommelingen zijn een soort seizoenswisselingen… maar dan in je eigen lichaam, soms meerdere keren per dag. Je kunt opstaan als een lentebries, rond de lunch veranderen in een herfststorm en ‘s avonds eindigen als een ijzige winter. En het beste? Je hebt er zelf weinig over te zeggen.
‘s Ochtends: de optimist
Ik begin de dag meestal vol goede moed. Kop koffie, beetje mascara, misschien zelfs een vrolijk muziekje aan. Ik kijk in de spiegel en denk: “Vandaag ga ik het allemaal helemaal zen doen. Geen stress, geen gedoe, gewoon genieten.”
Fast forward naar 09:47.
Dochter stuurt een totaal onlogische app, ik voel mijn bloeddruk stijgen en mijn zen verdampt als sneeuw voor de zon. De hormonale seismograaf in mijn lijf gaat af: piep-piep, storm op komst!
Het eetbuienfenomeen
En dan komt ‘ie hoor: die onverklaarbare drang naar chocola. Niet een klein stukje hoor, nee… ik heb het over een hele reep. En het rare is: terwijl ik het eet, voel ik me eventjes gelukkig. Daarna? Spijt. Maar mijn hormonen kijken me dan aan alsof ze zeggen: “Wat nou spijt? Jij hebt óns eten gegeven, dus stil nu.”
De emotionele achtbaan
Serieus, ik kan tegenwoordig huilen om alles. Een puppy op straat? Tranen. Iemand geeft me een compliment? Tranen. De pindakaas is op? Grote, dikke tranen.
Vroeger dacht ik dat ik alles onder controle had. Nu is het alsof mijn tranenfabriek permanent in de hoogste versnelling staat. Mijn man vraagt soms voorzichtig: “Is er iets?”
Ik: “Nee, ik huil gewoon… omdat het kan.”
Opvliegers: mijn privé-sauna
Als kers op de taart: de opvliegers. Ik zit rustig op de bank, kopje thee in de hand, en BAM… mijn lijf denkt dat het zich midden in een hittegolf bevindt. Het zweet gutst langs mijn rug en mijn nek. Mijn haar plakt aan mijn gezicht. De enige redding? Mijn trouwe natte handdoek in de vriezer. Ja, die ligt daar standaard.
En dan te bedenken dat ik vroeger nooit genoeg dekens kon hebben in de winter. Nu ben ik al blij als ik m’n trui niet uit moet trekken in de supermarkt omdat ik mezelf anders verander in een menselijke fontein.
Mijn tips (uit de school van vallen en opstaan)
- Maak een ‘hormonen-nest’
Een plek op de bank met dekentje, snacks, afstandsbediening, tissues én je favoriete serie. Je zult me later dankbaar zijn. - Zorg voor een koelhulp
Nat washandje, koelband, ventilator… alles wat je helpt tijdens een opvlieger. En ja, het mag er belachelijk uitzien. - Praat met je ‘hormoon-buddy’
Iemand die je begrijpt, met wie je zonder oordeel kunt zeggen: “Vandaag ben ik niet te genieten.” - Laat de boel de boel
Soms is het gewoon geen dag om te presteren. En dat is oké. Morgen is er weer een kans. - Gebruik humor als eerste hulp
Maak grappen over je eigen toestand. Als ik midden in de nacht badend in het zweet lig, zeg ik tegen mezelf: “Ja hoor, ik heb de koppakking weer eens lek.”
De dagen dat het wél meezit
En eerlijk is eerlijk: er zijn ook dagen dat het juist geweldig gaat. Dat je energie hebt, dat je straalt en dat alles klopt. Die dagen zijn goud waard. En juist omdat je ook de andere kant kent, kun je er dubbel zo van genieten.
Mijn gouden les
Hormonale schommelingen maken je soms gek, maar ze leren je ook beter naar jezelf te luisteren. Je weet sneller wat je nodig hebt, wanneer je gas moet geven en wanneer je gewoon moet stoppen.
En weet je? Het maakt je ook grappiger. Want wie anders kan zo’n dramatische bui omzetten in een comedy-act voor vriendinnen, compleet met imitaties van je eigen uitbarstingen?
Dus, mocht je nu midden in zo’n hormonale orkaan zitten: adem in, adem uit, pak een natte handdoek, en onthoud dat het weer overgaat. En als het niet overgaat? Nou, dan pakken we gewoon nog een stukje chocola.
