Man, man, man, wat een rollercoaster was dat zeg. En nee, ik bedoel niet alleen de opvliegers die me afgelopen week teisterden (die waren trouwens ook niet misselijk), maar echt het hele gedoe eromheen. Van doktersbezoeken tot apotheekruns, en alsof dat nog niet genoeg was: de hele week bellen. En ja, ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik word daar dus echt niet vrolijk van.
Bellen met de overheid: een survivaltocht
Stel je voor: je hebt voor je man een WMO-aanvraag gedaan voor een elektrische fiets. Klinkt als een simpele aanvraag, toch? Nou, think again. Want vorige week kreeg ik de wijkcoach aan de lijn en begon ze over… een driewieler. Ja, echt. Een driewieler! Mijn man is nou ook weer niet zo beperkt dat ‘ie een driewieler nodig heeft, en dat heb ik haar ook gezegd.
Toen ik vertelde dat een driewieler bij ons sowieso al niet past in de schuur (been there, done that met een kinderdriewieler van mijn jongste dochter — een centimeterpuzzel om dat ding erin en eruit te krijgen), kreeg ik de vraag: “Hoe ziet jouw schuur eruit?”
Dus ik zeg, simpel: “Muur, deur, muur.”
En toen kwam het pareltje: “Oh, jullie hebben dus geen houten schuur? Want dan konden we er misschien iets aan verbouwen.”
Serieus? Ik dacht: “Laat me raden, de woningbouw gaat vast staan te juichen als ik hier nu een verbouwing voor ga aanvragen.”
Toen vroeg ze ook nog of we geen afdak hadden of konden plaatsen.
Ik dacht: “Nee joh, ik ga lekker mijn hele tuin omploegen om een afdak neer te zetten voor die fiets.”
Wijkcoach reageerde: “Nou, dan moet hij maar naar de ergotherapeut en als die zegt dat hij baat heeft bij een elektrische fiets, dan vragen wij hem wel aan.”
Overgang en geduld: een ingewikkelde mix
Na dat telefoongesprek kon ik mijn frustratie echt niet meer inhouden. Sinds ik in de overgang ben, heb ik weinig geduld voor onlogische of ‘domme’ reacties. Ik bedoel, ik probeer het echt hoor, maar mijn hele lijf staat zo stijf van de spanning dat als ik de telefoon neerleg, beter niemand in mijn buurt kan komen. Dan ontplof ik als een vulkaan.
Wie herkent dit? Alsof je hormonen je een soort superkracht geven om helemaal niks te kunnen tolereren. En het ergste? Je wilt jezelf onder controle houden, maar je bent tegelijkertijd de wanhoop nabij.
Tips om niet gek te worden van al dat bellen en bureaucratie
- Adem diep in, en nog een keer
Voordat je die telefoon oppakt, neem even een moment om diep adem te halen. Herinner jezelf eraan dat het niet persoonlijk is, ook al voelt het soms wel zo. - Schrijf vooraf je punten op
Maak een klein lijstje met wat je wilt zeggen. Zo voorkom je dat je tijdens het gesprek afdwaalt of gefrustreerd raakt omdat je iets bent vergeten. - Plan ‘belmomenten’ in je agenda
Doe dat niet als je al moe of prikkelbaar bent. Kies een moment waarop je het meeste energie hebt. En: gun jezelf pauzes tussen de gesprekken door. - Zet de telefoon op luidspreker
Dan kun je alvast lopen, iets anders doen, of zelfs een beetje lachen om de absurditeit van sommige gesprekken (ja, lachen is een goede stresskiller). - Vraag om een andere contactpersoon
Als het echt niet klikt, vraag dan om iemand anders die je beter kan helpen. Soms maakt een andere stem al een wereld van verschil.
Humor: je beste wapen tegen frustratie
Soms helpt het om de absurditeit van zo’n gesprek juist te omarmen. Maak er een verhaal van dat je later aan vrienden kunt vertellen, met een knipoog natuurlijk. Want geloof me: deze bureaucratische Kafka’s kunnen soms gewoon té bizar zijn om kwaad om te blijven.
En jij? Hoe ga jij om met zo’n ‘bel-marathon’?
Heb jij ook van die frustrerende gesprekken gehad met instanties? Of ben jij juist een zen-meester die zelfs tijdens zo’n telefoontje kalm blijft? Ik ben super benieuwd naar jouw verhaal! Laten we elkaar helpen en vooral: laten we vooral blijven lachen, ook als het even niet meezit.
Nou, ik ga lekker genieten van m’n weekend (zonder bellen, dat beloof ik mezelf). En jij? Wat zijn jouw weekendplannen?
